w roku 2018 Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, że rozstrzygając czy dane postanowienie umowne ma charakter niedozwolonego bez znaczenia pozostaje sposób wykonywania umowy.
W treści uzasadnienia wprost zapisano, iż oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. Sąd Najwyższy potwierdził, że wykładnia językowa art. 3851 § 1 zdanie 1 k.c. nie stwarza podstaw do przyjęcia, że w ramach oceny abuzywności postanowienia istotny jest sposób jego stosowania przez przedsiębiorcę. Przeciwnie, skłania ona do wniosku, że decydujące znaczenie ma nie to, w jaki sposób przedsiębiorca stosuje postanowienie i dla kogo jest to korzystne, lecz to, w jaki sposób postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsument. Czyli mówiąc wprost – umowę kredytową badamy według stanu z chwili jej zawarcia. Jest to o tyle istotne, iż bez znaczenia pozostaje kontekst, jak bank później umowę realizował. Pomoc frankowiczom.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 19/17 odniósł się również do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. SN podkreślił, że wyrok zapadły w ramach kontroli abstrakcyjnej stanowi prejudykat dla kontroli indywidualnej. Ponadto rażące naruszenie interesu konsumenta musi być wykładane w zgodzie z treścią Dyrektywy 93/13/EWG jako znaczące, duże – a nie rażące w sensie wyjątkowe czy ogromne.
Sąd Najwyższy uznał także, że wadliwej umowy „frankowej” nie da się następczo naprawić. Odniósł się do różnych narzędzi stosowanych przez banki, a głównie do proponowania przez banki konsumentom aneksów do umów kredytowych. Często ich założeniem było wprowadzanie określonych powiązań stosowanych kursów z kursami rynkowymi czy też dokonywanie się rzekomej zmiany charakteru kredytu z kredytu indeksowanego na walutowy.
Sąd Najwyższy określił katalog sytuacji, w których aneksów nie można za działania naprawcze, a katalog ten wyłączył większość aneksów podpisywanych w ramach umów kredytów udzielonych w franku szwajcarskim.
Bez wątpienia uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 29/17 uznać należy za kluczową, a w pewnych kwestiach nawet przełomową na polu walki z bankami. Oczywiście orzeczenia tego nie można rozpatrywać w kategorii leku na wszelkie zło, gdyż wiele zagadnień wciąż należy uznać za sporne. Jednakże frankowicze zyskali solidny oręż w dochodzeniu swoich praw przed sądami. Kredyty we frankach kancelaria Warszawa.